In memoriam Poen de Wijs (23 januari 1948 – 25 augustus 2014)
Ik had het voorrecht Poen te leren kennen toen ik vijftien jaar geleden een boek schreef over zijn toenmalige echtgenote, beeldend kunstenaar Marion van Nieuwpoort. De kennismaking werd verdiept door zijn Indische rijsttafels. Ik heb nooit geweten dat er zo veel gerechten voor te maken waren: en dat ook nog eens vegetarisch! Dat Poen, net als in zijn kunst, niet in herhaling wil vallen, toonde hij culinair even smaakvol in zijn Italiaanse en Franse composities.
Het kan zijn dat ik na zo’n maaltijd de toezegging heb gedaan: ‘Poen, ik beloof je om ook nog eens over jou te schrijven. Ik waardeer je kunst, en voor een maaltijd van jou, ben ik tot veel bereid.’
Het leven nam zijn loop. Marion werd ziek. Poen ontpopte zich als een bewonderenswaardige mantelzorger, toen dat woord de politieke arena en de krantenkoppen nog niet bereikt had. Marion overleed. Poen heeft daar toen ervaren: zo wil ik geen laatste levensfase.
Na het rouwproces kwamen Marleen Looijen en haar Sarah in zijn leven. Voor hem een gave, vanuit mysterieus gestuurd toeval. Met haar intreden in zijn leven kwamen een stukje gedeelde historie en een nieuwe toekomst samen. Helaas te kort. Maar je kon aan alles merken: er was een nieuwe inspiratiebron. Hij hield dat niet voor zich alleen. Hij deelde dat gevoel. Als een gewaardeerd onderdeel van zijn circle of life.
De circle of life, het was een van zijn schilderthema’s. Als je zijn oeuvre beschouwt, dan denk ik zijn belangrijkste. Alle andere thema’s kunnen er hun plaats in vinden. Ze zijn als puzzelstukken die gaten zouden hebben laten vallen, als ze er niet waren. In zijn circle of life komt alles samen.
Zijn schilderijen waren zijn leven. Als hij ze niet meer zou kunnen maken, zou voor hem zijn leven wegvallen, zo vond hij. Minzaam en met wijze stelligheid.
Ik ben blij dat ik er aan heb mogen meewerken dat Poen, via zijn boek, zijn leven in de samenhang van zijn schilderijen heeft kunnen zien. Dat hij heeft kunnen lezen wat hij er zelf van vond. Hij was er trots op. Terecht!
Toen vond hij dat de tijd gekomen was. Hij liet voor het laatst zijn gepenseelde hand over het doek gaan. Het was klaar zo.
Ruud Lapré, 29 augustus 2014
afbeelding: Poen de Wijs